Το θέμα είναι... ολοένα να φεύγεις και να επανέρχεσαι. Αν μένεις στα ίδια σαπίζεις. Αν δεν κουνάς, δε ρισκάρεις... δε δημιουργείς.

Το θέμα είναι ότι τα "πράγματα" όταν έρχονται, έρχονται όλα μαζί.

Το θέμα είναι ότι είσαι εκπαιδευτικός και μετά το Πάσχα τα σχολεία ζουν μια άλλη ζωή. Μια διαφορετική σχολική ζωή και πρέπει να συμβάλλεις, άν όχι να τη δημιουργήσεις εξ' αρχής. Τα τραγούδια, οι χοροί, τα θέατρα, οι αθλητικές ημέρες πρωταγωνιστούν.

Το θέμα είναι πως πρέπει να κατασκευάσεις, να οργανώσεις, να εμψυχώσεις. Υπάρχουν τόσα παράθυρα στον κόσμο...

αρκεί να ανοίξεις ένα για να μπει φως, να έρθουν οι άνθρωποι κι αμέσως σου ανοίγονται άλλα τόσα.

Έπειτα αλλάζει ο καιρός, αλλάζει κι η διάθεση. Σε κάνει..

να θέλεις να βγεις έξω, η ανοιχτή πόρτα σε καλεί. Δεν κάνεις τα καθημερινά, φεύγεις από τη ρουτίνα, σε χάνουν οι φίλοι σου, τους χάνεις κι εσύ. Μπορεί, όμως, να γνωρίσεις και καινούριους.

Το θέμα είναι ότι

άλλες πάλι φορές θέλεις να παρατηρήσεις τους ανθρώπους την ώρα που...

"εμπορεύονται" τα ιερά των άλλων κι εκπίπτουν, την ώρα που...

κάνουν... διάλειμμα από το τάμα, από αυτό που έχουν ορίσει οι ίδιοι ως τάμα, για να ποζάρουν.

Από την άλλη πάλι υπάρχει και η διαφορετική άποψη για τη ζωή από τη δική σου και πρέπει να χτυπήσεις την πόρτα...

να παρατηρήσεις τα χρώματα και να βεβαιωθείς ότι είναι το ίδιο όμορφα και μέσα.

Να δεις τι μπορείς να δοκιμάσεις από αυτά που σου προσφέρουν οι άλλοι...

"απλόχερα" μπροστά στην πόρτα τους, χωρίς ποτέ να ξεχνάς ότι αυτά που σου προσφέρονται ως δώρα, είναι αυτά που πληρώνεις, τελικά, πολύ πολύ ακριβά.

Το θέμα είναι ότι ενώ ο ήλιος ωθεί σε χαβαλέ και τεμπελιά μερίδα δασκάλων και μαθητών, άλλους τους γεμίζει ένταση και πάθος.

Καιρός του σπείρειν και καιρός του θερίζειν, όπως λέει κι ο Σεφέρης μας.

Πολλές φορές βέβαια, θέλεις να επιστρέψεις...

στις παλιές αξίες με διαφορετική κάθε φορά διάθεση, να ξαναψάξεις...

να βάλεις το δάχτυλο επί τον τύπο των ήλων.

Κι επιτέλους είσαι άνθρωπος, έχεις αισθήματα, δεν μπορείς να τα κάνεις όλα στην μπάντα με μια κίνηση του χεριού... έτσι... από υποχρέωση ή για την υποχρέωση.

Και το κακό είναι ότι αφοσιώνεσαι σε ό,τι κάνεις, παθιάζεσαι, αμάν πια!

Αλλά όλα αυτά νομίζω δείχνουν ότι οι bloggers είναι πρόσωπα πίσω από τις οθόνες, ειδάλλως κάλλιστα θα μπορούσες να συνομιλείς με ένα ρομπότ ή το χειρότερο... να είσαι ο ίδιος ρομπότ.

Αν είσαι blogger, είναι γιατί είσαι πρώτα άνθρωπος.

Το θέμα είναι ότι τα έχεις ανάγκη όλα αυτά κι έχεις ανάγκη και τ' άλλα.

(φωτογραφίες γ. χρηστινίδης)

Επιστροφή

Επιστροφή στην καθημερινότητα, επανασύνδεση στις πρίζες.

Το ταξίδι στην Κρήτη τελείωσε, όπως τελειώνουν όλα κάποτε. Η κάθοδος στην Κρήτη δεν ήταν η κάθοδος στον Άδη του Οδυσσέα, αν και πολλά μπορείς να πεις ότι έμαθες για την άλλη ζωή.

Σ' αυτή την κάθοδο η άνοδος είχε τον πρώτο λόγο. Ανέβαινες συνεχώς δίχως όριο, δεν πατούσες στη γη και μόνο όταν γεωγραφικά πια ανέβηκες, κάθησες στο χώμα και ένιωσες γήινος.

Στην Κρήτη όλα έχουν άλλη υπόσταση. Αγιοποιούνται, μυρίζουν θυμάρι και πέτρα και γίνονται μπλε και μωβ όπως ο ουρανός της. Φαγητό απίστευτο, ρακί αντί για αίμα, χορός, βλέμματα γεμάτα και... γέλιο.

Ο Σπύρος σε ρώτησε τι κάνει τον άνθρωπο να είναι άνθρωπος. Το γέλιο, Σπύρο, το γέλιο και το χαμόγελο στα πρόσωπα δίνει ταυτότητα στους ανθρώπους. Δεν έχεις γέλιο, δεν έχεις άνθρωπο. Έρχεται μετά η φιλοσοφία για να δώσει στο χαμόγελο αυτό, στο γέλιο... διαστάσεις άλλες, διαστάσεις πέραν των ανθρώπινων.

"Αν τ' αγαπάς ξανάρχονται" αυτό θα μπορούσες ίσως να πεις σαν αντίστιξη στη μελαγχολία που σου αφήνει η τόση χαρά. Η συμπλογκίτισσα Βασιλική έγραψε ένα παιδικό βιβλίο μ' αυτόν τον τίτλο, ένα βιβλίο για παιδιά που... αγνοούν οι μεγάλοι. Το βρήκες κι αυτό στην Κρήτη, όλα τα βρίσκεις στην Κρήτη μα κυρίως το γέλιο.

Ευτυχώς που έχεις ανθρώπους πάνω, στη βόρεια πατρίδα, ανθρώπους σπάνιους που αγαπούν να σου χαμογελούν κι έτσι ξεκόλλησες κι επέστρεψες.

Αν θέλεις να ξανάρθουν αγάπα τα.

Αγάπα κι όλα επιστρέφουν ομορφότερα.

.........................................................................................................

Η Κυριακή του Πάσχα στους Κισσούς, στις πλαγιές του Ψηλορείτη ή αλλιώς... μια ιστορία αγάπης.

Ο φούρνος έχει ανάψει (δηλ. ένα σπασμένο πιθάρι)

φωτιά και κάρβουνα εξέρχονται

το φαγητό εισέρχεται

...και εισέρχεται

κλείνει η πύλη της κολάσεως

και σφραγίζεται με λάσπη

καθόλου αέρας

έτοιμο

στο μεταξύ βαράμε καμπάνες

ή τρώμε από το αντικρυστό που θυμίζει κυκλικό χορό

μετά από ώρες ανοίγει η πύλη του... Παραδείσου πια

το φαγητό είναι έτοιμο

η μεγάλη στιγμή

και στο τέλος "πάμε όλοι μαζί στην παραλία" όπως έλεγε και η αξέχαστη Μελίνα στο "Ποτέ την Κυριακή"

(φωτογραφίες γ.χρηστινίδης)

Χ Ρ Ο Ν Ι Α Π Ο Λ Λ Α